از آتش عشقت سوختم
خاکسترم را باد برد
بی نام و نشانم کردی
مادرم نام مرا از یاد برد
به هر کجا می‌نگرم
تکه‌ای از یاد تو را میبینم
هر نام هم نام تو را
من،تو را میبینم
من گستره عمیق چشمانت را
ارثیه‌ی خود دانستم
هر جا بروم به ثروتم می بالم
حالا که من از تو دورم
از ارثیه‌ی خود محرومم
هیچ برای ابراز ندارم
جز یاد تو و خاطره هایت با من
تیر ماه 1400 خورشیدی
نور طیف زیبایی میسازد
بین موج های تنت
گاه،رنگ چشمانت
گاه،به سرخی لبت
و قدت همچو سرو نشان
عشق را می کند افزون
ای که دوست داشتنت شعله ای در برابر دریا
در من آتشی بدم
تا که دریا ها کنم خاموش
لیک،هیچ برای ابراز ندارم
تنی دارم بی جان و خسته
لبی خشکیده،دهانی بسته
و چشمانی در انتظار امید
که از راهی رسد خاکی
در آغوشش بگیرم
بگویم:شدند این مردمان مجنون
ندارند هیچ امید
نه خود میشناسند نه مادر
شده درمان آنها تکه نانی،وصالی
بده به آنها امید
منم هستم مردم
تنی خسته و روحی مجنون
احمد بیگی
تیر ماه 1400
به یادگار بگذاریم در این جهان
عشق را
برای آیندگان بخوانیم از عشق
که چیزی نیست جز درد
دردی میان ماندن و رفتن
آنانان که ماندند عشق را می دانند
و آنان که می روند از ماندن و عشق بیزارند
آه از عشق
که درد آفرید و درمانش نساخت
آه از عشق
که درمانی نداشت....
.
.
.
ارادتمند شما
احمد بیگی
22 تیر 1400
