می‌رسد عشقی که زنجیر غمم را بشکند
دیده‌ام او را ولی، در آن خیالِ باطلم
از سرابِ آرزو، دل را به دریا می‌زنم
بی‌خبر از آن‌که دریا، دل ز ساحل بشکند
در هجومِ خاطراتش باز تنها مانده‌ام
چون پرنده در قفس، در حسرتِ پروازِ غم
می‌گریزم از غمش، اما نمی‌داند دلم
هر کجا باشم، در غم، سودای عشقت مرده‌ام
این چه رازی‌ست در نگاهش، در سکوت تلخ او؟
عاشقم بر حسرتش، بر انتظار این غمم
باشم امید روزی کز سرابِ دورِ او
برسد از بیکران، در خلوتِ بی‌حاصلم
.
#احمد_بیگی
از آتش عشقت سوختم
خاکسترم را باد برد
بی نام و نشانم کردی
مادرم نام مرا از یاد برد
به هر کجا می‌نگرم
تکه‌ای از یاد تو را میبینم
هر نام هم نام تو را
من،تو را میبینم
من گستره عمیق چشمانت را
ارثیه‌ی خود دانستم
هر جا بروم به ثروتم می بالم
حالا که من از تو دورم
از ارثیه‌ی خود محرومم
هیچ برای ابراز ندارم
جز یاد تو و خاطره هایت با من
تیر ماه 1400 خورشیدی
نور طیف زیبایی میسازد
بین موج های تنت
گاه،رنگ چشمانت
گاه،به سرخی لبت
و قدت همچو سرو نشان
عشق را می کند افزون
ای که دوست داشتنت شعله ای در برابر دریا
در من آتشی بدم
تا که دریا ها کنم خاموش
لیک،هیچ برای ابراز ندارم
تنی دارم بی جان و خسته
لبی خشکیده،دهانی بسته
و چشمانی در انتظار امید
که از راهی رسد خاکی
در آغوشش بگیرم
بگویم:شدند این مردمان مجنون
ندارند هیچ امید
نه خود میشناسند نه مادر
شده درمان آنها تکه نانی،وصالی
بده به آنها امید
منم هستم مردم
تنی خسته و روحی مجنون
احمد بیگی
تیر ماه 1400
در کدامین درد تو را فراموش کرده ام
باز میشود ملاقاتت کرد
می شود باز درخشش چشمانت را دید و سرخی لبانت را به مالکیت خود در آورم
میشود دوباره روبه رویم بایستی و فریاد بزنی (دوستت ندارم)
میشود بیایی و دستانت را به دستانم گره کنی
میشود بیایی بخندی
میشود بیایی
نروی
بمانی
اخر جهان تحمل خنده هایت بی من را ندارد
کوچه ها طاقت تنها رقصیدنم را ندارند
اگر نیایی
با مرگ میرقصم...
#احمد_بیگی
